به گزارش ۸دی، توحید عزیزی جوان ایرانی مقیم آمریکا با اشاره به مشاهده نظریات طنز شورشیان ۸۸  به عنوان یکی از تفریحاتش  در یادداشتی با عنوان نوشت:

از وقتی به آمریکا آمدم، یکی از تفریحاتم دیدن شبکه‌های اپوزوسیون است. جدی می‌گویم! در کنار سریال‌های سابق مهران مدیری، مشاهده‌ی تلوزیون‌های لوس‌آنجلسی و واشنگتنی اپوزیسیون از مفرح‌ترین تفریحاتم هستند.

پس از شکست شورش سال ۱۳۸۸ در ۹ دی ماه همان سال، و فروآمدن قلم به دستان حامی شورش از ادبیات فحش و خون به بیانیه‌های طلبکارانه، بار دیگر این پرسش پررنگ شد که چرا نظام جمهوری اسلامی و طرفدارانش، به دیالوگ‌های دو طرفه با مخالفانشان ورود نمی‌کنند؟ چرا پرسش‌ها و طلبکاری آنان را با باتوم و گاز اشکاور پاسخ می‌دهند؟ و چراهایی از این دست…

از غلط بودن، مغلطه، و مغالطه‌ی این پرسش‌ها که بگذریم، و با فرض اینکه اصل «ابتدا شنیدن و سپس دهن گشادن» از هر دو سوی دیالوگ پذیرفته شده باشد، لازمه‌ی شروع دیالوگ‌هایی از این دست آن است که طرفین برای یکدیگر حد اقلی از وجاهت را قایل باشند.

طرف شورشی که با تکرار فحش‌های مودبانه و نیمه مودبانه و رکیک و مشمئز کننده، ماه‌ها و بلکه سال‌ها نظام و طرفداران نظام را نواخته (و می‌نوازد) اندک اندک همان فحش‌های متوهمانه را به عنوان «واقعیت»های غیر قابل انکار پذیرفته و گاهی که می‌خواهی دیالوگی آغاز کند، فحش‌ها را ـ نه از روی توهین ـ که به عنوان «فکت» مطرح می‌کند و باورش (توهمش) این است که وجود حامیان نظام برابر با همان فحش‌ها است ـ که البته در مقام تطبیق، خودشان لایق‌تر هستند بر آن ناسزاها.

در آن طرف میز گفتگو نیز، حامیان نظام، شورشیان ۸۸ را به چشم دلقک‌های با نمکی می‌بینند که گاهی پا را از گلیم فراتر می‌نهند و می‌خواهند از کمدی صامت به سبک استندآپ کمدی وارد شوند.

نظریه‌هایی مانند عروس آذربایجان و داماد لرستان، و جنبش‌هایی همانند به برق زدن اتو ساعت ۸ و بوق زدن ماشین‌ها ساعت ۹، و کمپین‌های چادر سر کردن مردان، وجاهتی برای شورشیان ۸۸ به جا نگذاشته است تا در گفتگوها، جدی انگاشته شوند.

این شرایط غیرتعاملی را نمی‌توان از بین برد مگر آنکه هر دو طرف تصمیم‌هایی جدید و جدی بگیرند. طرف شورشی از ادبیات فحش و توهم فاصله بگیرد و اصل «ابتدا شنیدن/ سپس سخن گفتن» را قبول کند. طرف حامی نظام نیز باید سعی کند که حرکات مضحک و دلقکبازی‌های مخالفان و منتقدان را بر سر میز دیالوگ فراموش کرده، و صرفا بر قسمت‌های جدی و پرسش‌ها و مطالبات منطقی آنان تمرکز کند.

پی‌نوشت: عنوان مطلب از آهنگ معروف دکتر اصفهانی عاریه گفته شده است:
واسه نونه واسه نونه / تا به کارش تو بخندی / که اگه اینو بدونی / تو به دلقک نمی خندی