– داری میای خونه دو سه کیلو سیب‎زمینی بگیر واسه شام.

خریدهای مادرم را من انجام می‎دهم. با این تیپ و ساپورتِ تنگ، اصلا دوست ندارم از ترهِ بارِ محله‎ سیب‎زمینی بگیرم. از نگاه‎های صاحب مغازه بدم می‎آید. جای پدرم را دارد.

خیابان‎هارا بالا و پایین می‎کردم. دو ساعتی می‎شد از خانه بیرون آمده بودم و خیلی وقت نداشتم.

تنهایی هم داشت مغزم را می‎سایید. ساناز دوستم تازه ازدواج کرده و همسرش اجازه نمی‎دهد بادوستانش به گردش برود.

ماشین‎هایی می‎آمدند بوق و چراغی می‎انداختند تا سوارم کنند، اما هیچکدام بابِ میلم نبود. تازه خطم را عوض کرده‎ بودم و دوست نداشتم این یکی شماره هم دستِ هرکسی بچرخد. می‎خواهم اولین شماره‎ای را که می‎دهم به یک آدم حسابی باشد.

یک ساعتِ دیگر هم گذشت و خبری نشد…

کم کم داشت دیرم می‎شد. به فکر برگشت به خانه شدم تا مادر نگران نشود. کمی که رفتم ماشینی خوش مدل و خارجکی کنارم ایستاد. مثلِ بقیه بوق نزد. خیلی مؤدبانه پیاده شد و با لهجه‎ی تهرانی‎اش گفت:

– جایی می‎ری برسونمت…

انگار علف را به بزی داده باشند! پسرک در دلم نشست… اما دیرم شده بود. این دل آن دل می‎کردم بروم یا نه. اگر دیر شود، مادر…

کمی جلوتر دختری محجبه درمسیرِ راه بود که به طرفم می‎آمد. شاید چون ساناز بامن نبود، با دیدن آن دختر خجالت کشیدم.دیرشدنم هم بهانه شدو درخواست پسر را کردم. سوار ماشینش شد و رفت. دختر با دیدن صحنه باخنده به سمتم آمد و گفت:

– دمت گرم، خوب ضایش کردی. حتما از روی ظاهرت فکر کرد تو هم مثلِ ازین دختر خیابونیا هستی!

خندیدم و گفتم:

– آره، آدم ندیده‎ بود.

هردومان خندیدیم و تاجایی که مسیرمان می‎خورد باهم همسفر شدیم. دختر پاکی بود. سرش به تنش می‎ارزید. یک همچین رفیقی لازم داشتم.

به انتهای راه که رسیدیم گفتم:

تاحالا دوستی نداشتم که آدم حسابی باشه…

شاید کلمه‎ی آدم حسابی از دهانم پرید.

فاطمه خندیدو گفت:

– من هم، هم. راستی شمارتو می‎دی؟