به گزارش سرویس سینمایی ۸دی، فیلم سینمایی کینگ کونگ/King Kong به کارگردانی پیتر جکسون محصول ۲۰۰۵ می باشد که با بودجه ۲۰۷ میلیون دلاری در ژانر ماجراجویی، تخیلی و فانتزی در امریکا تولید شده است.

این فیلم دو مرتبه در تاریخ سینما بازسای شده و در مجموع سه بار به تصویر کشیده شده است.کینگ کونگ ۱۹۳۳ به کارگردانی مریان کوپر و ارنست بی. شودزاک که در سال ۱۹۷۶ توسط جان گیلرمین و بار دیگر در سال ۲۰۰۵ توسط پیتر جکسون بازسازی شده است.

فیلم در نیویورک و در سال ۱۹۳۳ همزمان با رکود بزرگ آغاز می‌شود.ان دارو بازیگر جوانی است که به تازگی کارش را از دست داده‌است. کارگردانی به او پیشنهاد بازی در فیلمی را می‌دهد. آن‌ها می‌خواهند فیلم را در جزیره‌ای بسازند. وقتی به آن جزیره سفر می‌کنند متوجه وجود موجوداتی عجیب و غریب در آن جزیره می‌شوند.

نقد فنی فیلم:

هرچند فیلمنامه این اثر اقتباسی از روایت های گذشته است اما کارگردان می توانست با مشاهده تجربیات دو اثر قبل نواقص این فیلم را برطرف کند.

قالب اصلی داستان شامل سه بخش شهر-جزیره و بازگشت به شهر است. اما شروع اصلی قصه و موضوع مورد نظر تقریبا از ورود به جزیره و برخورد با میمون بزرگ شکل می گیرد ، چیزی حدود دقیقه ۴۰ فیلم داستان اصلی شکل می گیرد که این طولانی بودن باعث بی حوصله گی می شود زیرا در تمام این ۴۰ دقیقه بیننده ماجرای هیجان انگیزی را مشاهده نمی کند و سراسر در حال انتظار کشیدن است.

دکور و صحنه هایی که تداعی کننده سال ۱۹۳۳ امریکا و دوران رکود است به خوبی به بیننده منتقل می شود. میزانسن خوب کارگردان و انتخاب قاب های درست از تجربه خوب جکسون حکایت می کند.

از طرفی موسیقی و ملودی های کلاسیک به کار برده شده در فیلم بیننده را در همان سالها نگه می دارد و با وجود تماشای دو روایت از سالهای ۱۹۳۳ و ۱۹۷۶ و با در نظر گرفتن پیشرفت تکنولوژی ، کمتر احساس می کند که در سال ۲۰۰۵ حضور دارد.

جلوه های ویژه فیلمهای جکسون همیشه از نقاط بارز کار اوست هرچند حضور کارکتر ها در بین دایناسورها در نماهای لانگ شات و باز مقداری بیرون زده است اما تمرکز بر روی حرکات و عکس العمل های میمون بزرگ بسیار طبیعی جلوه می کند.

سکانس دویدن بازیگران از میان دست و پاهای دایناسورها بسیار بچه گانه و اغراق آمیز بوده و همچنین گشت و گذارهای بیخودی گروه در جنگل و روبرو شدن با حشرات متعفن که باعث در ذوق خوردن تماشاگران می شود.

تدوین خوب کار و پرهیز از قطع های بی منظور و کات های به موقع در تغییر سکانس ها هم به هیجان انگیز شدن کار و ارتباط با تماشاگران فیلم کمک می کند.

شخصیت پردازی بازیگران بسیار عمیق تر است نسبت به دو اثر قبل و حتی در میمون نیز نمایان است که می تواند محتوای اصلی داستان را که از سال ۱۹۳۳ به جا مانده بود را به مخاطبان بیان کند که در ادامه به آن خواهیم پرداخت.

نقد محتوایی فیلم:

فیلم سینمایی کینگ کونگ با روایت قصه گروهی تحقیقاتی و مستند ساز و سفر آنها در دوره رکود اقتصادی بشریت به جزیره ای دور افتاده است که گویی به عصر دایناسورها سفر کرده اند و در انجا با میمونی غول پیکر مواجه می شوند که در اثر یک حادثه یکی از بازیگران تیم مستند سازی به نام “آنا” توسط بومیان جزیره ربوده شده و در اختیار آن میمون غول پیکر گذاشته می شود و میمون به جای بلعیدن طعمه ، احساس همزاد پنداری کرده و او را نزد خود در اعماق جنگل نگه می دارد.

تاکید کارگردانان برای به تصویر کشیدن رابطه یک انسان با میمونی غول پیکر که طی ۶۵ سال تلاش آنان را نشان می دهد، این سوال را در ذهن ها متبادر می سازد که علت این دغدغه بر روی تولید این فیلم از کجاست؟!

وقتی در سال ۱۹۳۳ مریان کوپر و ارنست بی. شودزاک برای اولین بار این فیلم را تولید و نمایش دادند شاید فکر این را نمی کردند که پیشرفت تکنولوژی در ۶۰ سال بعد می توانستند ابعاد و ماهیت حقیقی این ایده را ابراز کنند و یا حتی ۳۲ سال بعد وقتیکه جان گیلرمین بار دیگر این فیلم را روایت کرد شاید ترجیح می داد که ۳۰ سال بیشتر صبر کند و در کنار پیتر جکسون به عمق محتوایی فیلم کمک کند تا اینکه در رزومه خود و تاریخ سینما یک فیلم عروسکی با تکنیک های ضعیف را شاهد باشد.

اما در سال ۲۰۰۵ وقتی جکسون با اقتباس از آن دو فیلم برای سومین بار کینگ کنگ را به تاریخ سینما عرضه کرد ، نه تنها تفاوت فاحش در تکنیک به تبع پیشرفت تکنولوژی فیلمسازی دیده می شد بلکه توانسته بود که با شخصیت پردازی و بروز محتوای اصلی این داستان که ۶۰ سال وقت سینمای جهان را گرفته بود ، عمق اعتقادی خود و همکارانش را به عرصه نمایش بگذارد.

در فیلم آنا شخصیتی آرام ، مهربان، فارغ از هرگونه حیله گری ها و نیرنگ ها است به نحوی که این تعریف برای دیگر همراهانش صدق نمی کند. این شخصیت پردازی کارگردان بر روی کارکتر آنا که حدود ۴۰ دقیقه به طول می انجامد او را به شخصی باورپذیر و کامل در نزد مخاطب مبدل می سازد و از طرفی او یک شخصیت مونث است. شخصی که می تواند مادر نیز باشد!

اما بیش از او کارگردان تمرکز خود را بر روی آن می مون می گذارد و به توانایی هایی خارج از یک میمون غول آسا را می دهد؛ چنانکه او دارای شعور و فهم بوده و می تواند از او انواع حس های عصابانیت، شادی ، حسادت و رقابت را از خود بروز دهد و به تحولات اطراف خود آگاه باشد.

این میمون غول پیکر و در اصطلاح کینگ کونگ در اولین برخورد با آنا یک ارتباط تنگاتنگ توام با عشق و آشنایی و مهمتر همزادی برقرار می کند. تمامی این ادراکی که در شخصیت این میمون گنجانده شده است فراتر از یک حیوان طبیعی است که در ادامه بیشتر توضیح خواهم داد.

بعد از برخورد زن با میمون ما شاهد سه زمان در فیلم هستیم:

۱.زمان گریز و وحشت از میمون

۲.آشکار شدن رابطه دوستی و انس

۳.یکی شدن با میمون و دفاع از ماهیت او

آنا شخصیت زن و باورپذیر پیترجکسون که در واقع نمادی از ذات حقیقی و خالص هر انسان بوده که در ارتباط مستقیم با همه تماشاگران است و زمانیکه با میمون روبرو می شود تحت تاثیر آن هیبت و جثه آن حیوان وحشت کرده و او را دشمن خود می داند و قصد فرار می کند اما طی دو سکانس او متوجه می شود که تصور او کاملا اشتباه است.

سکانسی که برای میمون به ناچار نمایش بازی می کند، میمون می خندد و وقتیکه او عصبانی می شود آن موجود عکس العمل نشان داده و حتی به مانند انسانها قهر می کند و در سکانسی دیگر نبرد کینگ کونگ با سه دایناسوری که قصد ربودن آن زن را داشتند که در صحنه هایی حماسی ، زیبا و هیجان انگیز میمون از آنا دفاع می کند.

بعد از تقابل این دو اتفاق این زن متوجه می شود که پذیرش جانور برای او هیچگونه خطراتی را به دنبال ندارد و جدای از پذیرش او نیز عاشق کینگ کونگ می شود و به نحوی با او برخورد می کند که نمادی از رفتارهای مادر و فرزندی نیز دیده می شود. حال با همسو شدن و یکی شدن این دو کارکتر در جاهایی نیز آنا از میمون حمایت کردن و برای او اشک می ریزد.

در صحنه ای یکی از همراهان زن به نام جک دریسکول برای نجات او به کینگ کونگ نزدیک می شود و وقتیکه آنا در میان دستان آن موجود خوابیده است قصد ربودن او را می کند و در صحنه آرایی مصنوعی دست خود را دراز کرده که در واقع کارگردان قصد به تصویر کشیدن تابلوی آفرینش بود اما میمون متوجه شده و مانع این کار می گردد.

در نهایت آن زن نجات پیدا می کند و زمانی که میمون آنها را تعقیب می کند تا زن را پس بگیرد توسط آن افراد اسیر شده و به شهر برده می شود. در این قسمت ماجراست که آنا برای او اشک می ریزد و مدام از همراهانش می خواهد که میمون را آزار ندهند. این دلسوزی فقط از طریق این کارکتر به مخاطب عرضه نمی شود بلکه کارگردان در کش و قوس های داستان چنان این مخلوق عظیم را مظلوم و دوست داشتنی جلوه می دهد که خود بینندگان نیز با کارکتر آنا در ابراز دلسوزی همراه می شوند.

در شهر هم شاهد نبردی سخت هستیم ، نبردی که میان میمون و جک صورت می گیرد که نقطه شروعش از همان صحنه مصنوعی آفرینش است که در میان شلوغی ها و نبردهای کینگ کونگ در شهر ، آنا با پاهای خودش به سراغش می رود و با او همراه می شود و سرآخر هم در یک مرگ با شکوه و دراماتیک میمون به تنهایی از ساختمان پرت شده و آن زن در بالای برج می ماند.

در واقع فیلم به این صورت در فصل پایانی خود چیدمان شده است که آن زن با شخصیت پردازی های صورت گرفته و ارتباط مثبت همه مخاطبان با او ، وقتی که دستش را با فرم آفرینش به سمت جک دراز می کند ، این ارتباط قطع می گردد به این معنی که آفرینش او از انسان نبوده و با توجه به ارتباط تنگاتنگ کارکتر آنا با میمون می توان تبلور نظریه داروین که می گوید انسان تکاملی از نسل میمون ها است را در این قسمت ماجرا شاهد بود. حتی می توان اینگونه برداشت کرد که علت تقارن این حادثه با رکود اقتصادی بشریت این باشد که انسانها برای رهایی از هرگونه بحران باید به اصل و ریشه خود برگردند.

هنگامی که داروین این نظریه مضحک و کفرآمیز را ارائه کرد، در سرزمین مادری خود به تمسخر گرفته شد و حتی از بریتانیا اخراج شد. در همان دوره حتی کاریکاتوری از وی کشیده شد که بصورت میمون تصویر شده بود. آن بی مهری انسانها به آن نظریه وقت در فیلم با بی مهری و کشتن میمون توسط انسانها دوباره متولد شده. میمون و یا ریشه ای که با مهری ها فراموش شده ندید گرفته می شود منتهی انسانی که در اوج می ماند و در اوج ماندن خود را مدیون همان ریشه است که کاملا در سکانس های پایانی فیلم به صورت لایه ای نشان داده می شود.

کاریکاتور داروین

طبق تمام ادیان و شرایع آسمانی، از اسلام گرفته (که در قرآن دین نزد خدا گفته شده است) تا یهودیت، به قاطعیت گفته شده که حضرت آدم و حوا اولین انسان هایی بودند که خداوند خلقشان کرد (سوره الرحمن آیه ۱۴) و بی دلیل نیست که حضرت آدم را ابوالبشر می نامند. خداوند تبارک و تعالی خود در قرآن بارها فرموده که آفرینش مخلوقات بدون الگو برداری، بدیع و تنها توسط خود او بوده است.

خداوند در سوره فاطر آیه ۱۶می فرماید اگر بخواهیم شماها را می بریم و خلق جدیدی را جایگزین شما می کنیم پس دیگر چه نیازی به این است که انسان از میمون گرفته شده باشد؟! در قضیه حضرت نوح تا حدی چنین اتفاقی افتاد، تمام موجودات زمین به جز آنهایی که در کشتی حضرت نوح بودند توسط بارانی که عذاب الهی بود غرق شدند. و پس از آن بود که علاوه بر موجوداتی که از کشتی حضرت نوح نجات پیدا کرده و تکثیر شدند، مخلوقات جدیدی نیز پدیدار شدند.

این حقیقت پنهان شده در پشت کارکتر های میمونی فیلمهای غربی و هالیوودی است. از کینگ کونگ و شمپانزه ای به نام “چیتا” که یار غار تارزان بود و در اکثر فیلم های او حضور داشت گرفته تا فیلمهایی به مانند “کنگو” ساخته فرانک مارشال در سال ۱۹۹۴ که به نوعی در مورد سلطنت گمشده گوریل ها ، تصویری شبه اسطوره ای ارائه می کرد و اخیرا هم فیلم سیاره میمون ها و یا دیگر فیلمها مثل لوسی که به نظریه داروین و رد وجود خداوند نیز اشاره می کنند.

این همان دیدگاه سیاسی امروز نظام استکبار استک که در رده نگاه ایدئولوژیک آخرالزمانی داروینی قرار می گیرد. تفکرات و عقایدی که با گسترش شاخه ها و نظریه های متنوع سعی در القای جهانی بدون خالق یکتا دارند و در مقابل سیاستمداران غربی و امریکایی با تمام ابزارات خود که یکی از آنها سینما می باشد مدام پرورش عقاید شیطانی برای گسترش نظام استکباری خود را دنبال می کنند.

فیلم سینمایی کینگ کونگ هم دنباله روی پرورش همان عقاید مکتب داروین است. این فیلم بر خلاف دو نسخه قبلی خود بسیار دقیق بر شخصیت پردازی های دو کارکتر زن و میمون متمرکز و عمیق می شود تا بتواند با درگیر کردن عواطف مخاطبان مفاهیم جا مانده در طی این ۶۰ سال از نسخه اولیه را به نمایش بگذارد.

هرچند این فیلم به طور لایه ای و زیرکانه ای مفاهیم نامطلوبی را در اختیار بینندگان قرار می دهد اما تماشای آن خالی از لطف نیست.

منتقد: محمد جواد فلاح